တရားရဲ႕လား...ေလာကႀကီးရယ္...

ႀကယ္ေလးပြင္႔ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးတစ္ခုထဲက ဧည္႔ႀကိဳက်မ တစ္ေယာက္

တရုတ္ရိုးရာဝတ္စံုေလးကို ဝတ္ၿပီး.....
မိတ္ကပ္အေဖြးသားနဲ႔ ေရေမႊးနံ႔ေတြ ကိုယ္မွာစြဲလို႔....
ဧည္႔ႀကိဳေကာင္တာမွာ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေလးရပ္ေနရင္း...
ဆိုင္အၿပင္ဘက္ဆီသို႕ က်မ၏ အႀကည္႔ေလးတစ္ခ်က္
ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ....ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးကို
ဝတ္လို႔....လက္ထဲမွာလည္း တရုတ္ၿပည္ကလုပ္တဲ႔... ေမႊးပြ ဝက္ဝံရုပ္ေလးေတြ တေပြ႕တစ္ပိုက္ႀကီးနဲ႔....

လမ္းေလွ်ာက္ေစ်းသည္ တရုတ္မေလး တစ္ေယာက္ကို က်မေတြ႕လိုက္ရတယ္.....။
၃ထပ္တိုက္ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးကို ေမာ႔ႀကည္႔ေနတဲ႔ သူမရဲ႕ မႈိန္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔

မ်က္လံုးေလးေတြထဲမွာ အားငယ္မႈေတြနဲ႔ ေရာလွ်က္ေနတဲ႔ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ေပါ႔...........................။
ပူၿပင္းတဲ႔ရာသီဥတူတုရဲ႕ေအာက္မွာ....ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ အရုပ္ေရာင္းေနရေသာ.....သူမ၏ ဘဝ........။
တရုတ္လူမ်ိဳးၿဖစ္ပါလွ်က္နဲ႔....ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးကို ဝတ္လို႕ အလွဆံုးၿပံဳးၿပီး ေမႊးပြရုပ္ေလးေတြကို
အဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႕ ေအာ္ေရာင္းေနရတဲ႔ .....သူမ..................။
ေလေအးေပးစက္အလံုးေပါင္းမ်ားစြာႀကားမွာ မိတ္ကပ္အၿပည္႔....ေရေမႊးနံ႕သင္းပ်ံ႕စြာၿဖင္႔ တရုတ္ရိုးရာဝတ္စံုေလး ကိုဝတ္လို႕... တရုတ္ဘာသာစကားကိုေၿပာၿပီးစားေသာက္ဆိုင္ႀကီးရဲ႕
မ်က္ႏွာဆာက ဧည္႕ႀကိဳေကာင္တာမွာေက်ာ႔ေက်ာ႔ေလးရပ္ေနတဲ႔...
“က်မ ႏွင္႔ သူမ” ရုတ္တရက္အႀကည္႔ခ်င္း ဆံုေတြ႕လိုက္တဲ႔ အခိုက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အေႏြးေထြးဆံုးၿပံဳးၿပမိႀကတယ္....
အဲဒီအၿပံဳးေတြထဲမွာ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာနဲ႕ တူညီတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြ ပါဝင္ေနခဲ႔တယ္....

ဆိုတာကို လစ္လွ်ဴရွႈထားတဲ႔ သူကေတာ႔.......

အသင္ေလာကႀကီးပဲေပါ႔.......................။
“တရားရဲ႕လား...ေလာကႀကီးရယ္”.....

(ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အဲဒီတရုတ္မေလးနဲ႔ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြၿဖစ္သြားႀကတယ္။ သူ..ဆိုင္ေရွ႕ကၿဖတ္သြားတိုင္း ကၽြန္မတို႕ လက္ၿပၿပီးႏႈတ္ဆက္ၿဖစ္ႀကတယ္)

Posted in: ေဆာင္းပါး