ဗလာမဲ့ ပစၥဳပၸန္

Holiday ကုန္ဆံုးလို႕
လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ၿပန္ေရာက္ခဲ႔တာ
ဒီေန႔ဆိုရင္ တပတ္ၿပည္႔ၿပီေပါ႔....။

ည၇နာရီခြဲၿပီ...
ဆိုင္ထဲကိုဝင္လာတဲ႔ ဧည္႕သည္ေတြ
တသုတ္ၿပီး တသုတ္...တဖြဲ႕ၿပီးတဖြဲ႕
ဝင္လာမဆဲ တဖြဲဖြဲေပါ႔...။

မီးဖိုထဲက
အားႀကိဳးမန္တက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ခ်က္ၿပဳတ္ေနႀကတဲ႔
အေႀကာ္ဆရာေတြရဲ႕ ေခၽြးသံရႊဲရႊဲနဲ႔
သူတို႕ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက ခံစားခ်က္
သူတို႕မိသားစုအတြက္ ဘဝရဲ႕တိုက္ပြဲတခုကို
တိုက္ပြဲဝင္ေနသလိုပါပဲ...။

အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ႔
ဟင္းပြဲအၿပည္႕နဲ႔ ဘန္းကိုသယ္လာတဲ႔
စားပြဲထိုးေလးေတြရဲ႕ အားအင္ေတြ....
ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္မႈကို လစ္လွ်ဴရွဴလို႕
စားသံုးသူ ဧည္႕သည္ေတြအတြက္
အၿပံဳးအၿပည္႕နဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ေပးေနႀကတယ္...။

ဟာသေႏွာလို႕ အေၿပာေကာင္းတဲ႔
စားပြဲထိုးတရုတ္မေလးတေယာက္ေႀကာင္႔
ဆိုင္ေထာင္႔စြန္း စားပြဲက ဧည္႕သည္တခ်ိဳ႕“ ပြဲ”က်ေနႀကေလရဲ႕...

ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္(ရီ)ေမာေနတဲ႔ သူမရဲ႕ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္
ထုတ္ေဖာ္ဖြင္႔ၿပခြင္႔ မရရွာတဲ႔ သူမရဲ႕ဘဝ
သူမရဲ႕မိခင္...မေန႔က တရုတ္ၿပည္မွာဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ႔သတင္း...
မိခင္ရဲ႕ဇာပနကို တက္ခြင္႔မရရွာတဲ႔သူမ...
ဘယ္မွာလာလို႕ ေပ်ာ္ႏိုင္မွာတဲ႔လဲ....

သူမအတြက္...မိသားစုအတြက္...ေငြလိုတယ္...
ႏိုင္ငံၿခားမွာ စာခ်ဳပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ႔
သူမရဲ႕ဘဝ...သူမမွမပိုင္ေတာ႔ပဲ....။
အားရေအာင္ ငိုပိုင္ခြင္႔မရွိတဲ႔သူမ...
ဧည္႕သည္ေတြမၿမင္ေအာင္
မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္တယ္...
ၿပီးေတာ႔ အလွဆံုးအၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႕
ဟာသစကားလံုးေတြရွာရင္း ဧည္႕သည္ေတြကို ဆက္ၿပီးဧည္႕ခံေနေလရဲ႕။

“စပိန္...စပိန္”...တဲ႔
“ေဟာ္လန္...ေဟာ္လန္”...တဲ႔
လူေတြေအာ္ေနႀကတဲ႔
ေဘးဆိုင္က အရက္ဘားမွာ ၿပေနတဲ႔ ေဘာ္လံုးပြဲၿမင္ကြင္း...
ငါ႔အတြက္ “စပိန္”..ဟာ အေရးမႀကီးသလို..
“ေဟာ္လန္” ဟာလည္း အရွင္သခင္မဟုတ္ခဲ႔ဘူး...
ငါကေတာ႔...“ဧည္႕သည္...ဧည္႕သည္...လာ..လာ..”...လို႕ စိတ္ထဲက ေခၚေနမိတယ္...။

ငါဟာ စားေသာက္ဆိုင္တခုက ဧည္႕ႀကိဳတေယာက္
ငါ႔အလုပ္ ငါလုပ္ေနတယ္...
ဆိုင္ထဲကို ဧည္႕သည္အမ်ားဆံုးသြင္းႏိုင္ရမယ္...
ဧည္႕သည္အားလံုးကို အၿပံဳးနဲ႔ႀကိဳဆိုရမယ္...
အၿပံဳးနဲ႕ႏႈတ္ဆက္ရမယ္....
ဧည္႕သည္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ရမယ္...
ဒါဟာ..ငါ႔ဘဝ

အဲဒီဘဝထဲမွာပဲ...
ငါဟာ...တရက္ၿပီးတရက္...
တလၿပီး..တလ...
တႏွစ္ၿပီး..တႏွစ္နဲ႔...ၿဖတ္သန္းကုန္ဆံုးရင္း...
ငါလိုခ်င္တဲ႔ ေဒၚလာေတြ...ယူရိုေတြ...
တရြက္ၿပီးတရြက္...တထပ္ၿပီးတထပ္...
ဟားဟား...ငါ ရခဲ႔တယ္ဆိုပါေတာ႔
ငါ...တကယ္ေက်နပ္ရဲ႕လား...တကယ္ေပ်ာ္ရဲ႕လား...
အဲဒါ...ငါ႔ဘဝအတြက္တဲ႔လား...
ငါ...သက္ၿပင္းတခ်က္ခ်လိုက္တယ္...။

စားပြဲတခုေပၚက ဧည္႕သည္စားၿပီးသြားတဲ႔ ပုဂံေတြကိုသိမ္းရင္း
ေၿပာင္လက္ေနတဲ႔ နံရံေပၚက ငါ႔ပံုရိပ္ကို ႀကည္႕မိသြားတယ္...
မိတ္ကပ္အေဖြးသားနဲ႔...ငါ
သိပ္လွေနသလိုပဲ...။

ဧည္႕သည္ေတြ ေၿပာေနႀကတဲ႔ အသံကို ငါ သဲ႔သဲ႔ႀကားလိုက္ရတယ္
“ဧည္႕ႀကိဳမေလးက လွလိုက္တာ”...တဲ႔
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ၿပန္သံုးသပ္ႀကည္႕မိတယ္...
ငါ..တကယ္လွရဲ႕လား
ငါ႔ဘဝကေရာ...တကယ္လွရဲ႕လား...။

အေတြးမဆံုးခင္မွာပဲ...
”Excuse me, ...Can I have the bill”....တဲ႔
စားပြဲဝုိင္းတခုက အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ႕အသံ
သူ႕မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္မရွိဘူး
သူ႕လည္ပင္းမွာ ေရႊဆြဲႀကိဳးမရွိဘူး
သူ႕နားမွာ စိန္နားကပ္ မပန္ထားဘူး..
ဒါေပမယ္႔...
သူ႕ရင္ခြင္ထဲက ရင္ေသြးေလးကို ၿမွဴေနတဲ႔ သူ႕အၿပံဳးမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရွိတယ္...လြတ္လပ္မႈေတြရွိတယ္...ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြရွိတယ္...
အိမ္ေထာင္ဦးစီးရွိတယ္...သားသမီးရတနာရွိတယ္...မိသားစုရွိတယ္...
အဲဒါ...သူ႕ဘဝရဲ႕ ၿပည္႕စံုမႈနဲ႔ သူ႕ရဲ႕အလွတရားေတြပဲေပါ႔..။
သူနဲ႔ယွဥ္ရင္ ငါ႔ရဲ႕အလွတရားက “ဗလာ”

ငါပိုင္တဲ႔..ငါ႔ဘဝ...
ငါ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ..
ငါ႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို ငါကိုယ္တိုင္ေရာင္းစားခဲ႔တာ..
ငါ႔ေဒါသနဲ႔ငါပဲ...
ငါ..ဘာလုပ္သင္႔သလဲ...
ေရွ႕တိုးမလား...ေနာက္ဆုတ္မလား...။

ဧည္႕သည္ေတြလည္း ၿပန္ကုန္ၿပီ
မီးေတြ မွိတ္လို႕ ဆိုင္လည္းသိမ္းၿပီ
ငါ....
အေတြးစေတြကို ၿဖတ္လိုက္တယ္...
မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ႔ ငါ႔ ဘဝအတြက္
ေပးဆပ္မႈ(သို႕) ရယူမႈ တခုအတြက္
မနက္ၿဖန္မ်ားစြာအတြက္
ငါ...အားေမြးရအံုးမယ္.....။

Posted in: ကဗ်ာ