ခပ္မိုက္မိုက္နဲ႔လူ

သူ.. သိပ္ခ်စ္တတ္တယ္
ခရမ္းရင့္ေရာင္ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ပန္းတပြင့္ကိုဖန္ဆင္း
သူမ “သက္ဆင္းဖို႔” တဲ့
သူ႔ကဗ်ာ ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳ
သူမ“ထပ္မငိုဖို႔” တဲ့
မာယာမပါတဲ့သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားက
အၾကင္နာေတြပြားမ်ား သူမကို “သနားလို႔” တဲ့
သူ ကဗ်ာေတြေရး
သူမ “မေဆြးဖို႔” တဲ့
တခါတေလ..
သစ္ရြက္ေျခာက္ပံုျပင္ေတြလည္း သူေျပာတတ္ရဲ႕
တခါတေလ..
သူမဆံႏြယ္ကိုဖြ ခပ္သသေလး သူေဆာ့ကစားတတ္ရဲ႕
တခါတေလ..
Tangoအနမ္း သူခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလည္း လွမ္းတတ္ေသးရဲ႕
မ်က္ဝန္းညိဳညိဳ သူ႕အခ်စ္တို႔ကြန္းခို
သူမရင္ကို ဖိုေစတယ္
သူ.. ဘယ္လိုလူလဲ
သူမရဲ႕ ႏွလံုးသားကို စြဲကိုင္လႈပ္သြားတာ
သူ..ဘယ္လိုလူလဲ
သူမရဲ႕အာရံုစိုက္မႈေတြကို သိမ္းပိုက္သြားတာ
သူ..ဘယ္လိုလူလဲသူမရဲ႕အိပ္မက္ေတြကို လႊမ္းမိုးသြားတာ
အဲဒီလို...လူ
သူမရင္ထဲက... “ခပ္မိုက္မိုက္နဲ႔..လူ”

Posted in: ကဗ်ာ