““လုပ္လိုက္ရင္ တလြဲ””””

“ဆိုက္ပရပ္စ္”ဆိုတဲ့ကၽြန္းႏိုင္ငံေလးတစ္ခုမွာ (၉)ႏွစ္ၾကာအလုပ္သြားလုပ္ၿပီး အမိျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခဲ့တဲ့က်မ တိုးတက္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့အေျခအေနေတြကို ျမင္ေတြ႔ၿပီး အရမ္းကို အားရဝမ္းသာခဲ့ပါတယ္။

စူပါမားကက္ႀကီးေတြဆိုလည္း အႀကီးႀကီး..၊
ကားေတြဆိုလည္း အရင္ကထက္ပိုမ်ားလာတယ္..၊
Auto Gear ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ကားေတြၾကားထဲ ၿပိဳင္ကားေမာင္းသလို ရႊတ္ကနဲ ရႊတ္ကနဲပဲ..။Gameကစားေနသလား ေအာင့္ေမ့ရတယ္။

ေက်ာင္းေတြဆိုလည္း Private Schoolေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ၊ အစိုးရေက်ာင္းနဲ႔ Privateေက်ာင္း ဘာကြာသလဲလို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ Privateေက်ာင္းေတြက ႏိုင္ငံျခားသားဆရာေတြပါတယ္တဲ့၊
အင္း.. ထားပါေတာ့.. မိဘဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္သား/သမီးေတြကို ပညာေရးျမင့္မားေစခ်င္မွာေပါ့..။
အ.မ.က/ အ.ထ.က ေက်ာင္းေတြကထြက္တဲ့ ပညာတတ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။

က်မေရာက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တပ္မေတာ္ျပခန္းမွာ ျပသတဲ့ ITျပပြဲနဲ႔တိုးပါတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာနည္းပညာေတြမ်ား တိုးတက္လာလိုက္ၾကတာ..၊ အံ့မခန္းပါပဲ၊ က်မ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အရမ္းတံုးပါတယ္။
အဲဒီျပပြဲထဲက နည္းပညာေတြကိုၾကည့္ၿပီး က်မ မူးသြားတယ္။ ေလးစားပါတယ္ ITပညာရွင္မ်ားရွင္..။

စားေသာက္ဆိုင္ေတြဆိုလည္း အမ်ားႀကီးပဲ၊ သူ႕ေစ်းနဲ႔သူေပါ့၊ အေနာက္တိုင္းအစားအစာ၊ အေရွ႕တိုင္းအစားအစာ၊ အစံုရတယ္၊
ေစ်းႏႈန္းေလးေတြကလည္း မဆိုးရွာပါဘူး။

Private ေဆးရံုေတြဆိုလည္း အမ်ားႀကီးပဲ၊ က်မက ခ်ဴခ်ာေတာ့ ေဆးခန္းနဲ႔အိမ္ အိမ္ဦးနဲ႔ၾကမ္းျပင္လိုပါပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေဆးခန္းရွိတဲ့ေနရာကို အၿမဲရွာထားရတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ က်မ Shopping Mall တစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊
ဝယ္စရာရွိတာေတြ ဝယ္ပါတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုင္ေသးေလးေတြက ဝယ္ၿပီးတာနဲ႔ ပိုက္ဆံရွင္းရပါတယ္၊ အဲဒီမွာ “စ”တာ..း(
လက္သည္းဖ်က္ေဆးနဲ႔ဂြမ္းဝယ္ေတာ့ က်မမွာရွိတဲ့ပိုက္ဆံ(အရြက္ေသး)ေတြကို ေရတြက္ရာမွာ ေပးေျခရမယ့္ေငြပမာနထဲမွ ၃၀၀လိုေနပါတယ္၊ ၅၀၀၀တန္ေပးေတာ့ အေရာင္းစာေရးမေလးက မယူပါဘူး။
က်မမွာရွိတဲ့အရြက္ေသးေတြကိုပဲ ၃၀၀ေလွ်ာ့ၿပီးယူလိုက္ပါတယ္။
က်မကို ၃၀၀ေလွ်ာ့ေပးလိုက္တာပါ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ဆိုင္မွာ ပစၥည္းတစ္ခုဝယ္ေတာ့ ၁၅၂၅၀က်ပ္က်ပါတယ္၊
အရွက္က အဲဒီမွာကြဲတာ..း(

လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ႏွစ္က ဆိုက္ပရပ္စ္ကိုမသြားခင္ က်မရဲ႕အဝတ္အစားတခ်ိဳ႕နဲ႔ျမန္မာပိုက္ဆံတစ္ခ်ိဳ႕ကို အိမ္ကဘီဒိုထဲမွာ ထားခဲ့ပါတယ္။
အခု ဆိုက္ပရပ္စ္က ျပန္လာေတာ့ အဲဒီပိုက္ဆံေလးေတြကို သံုးဖို႔ ယူလာခဲ့ပါတယ္။
၅က်ပ္တန္၊ ၄၅က်ပ္တန္၊ ၅၀က်ပ္တန္၊ ၁၀၀က်ပ္၊ ၂၀၀က်ပ္၊ ၅၀၀က်ပ္၊ အဲဒီပိုက္ဆံေလးေတြထဲက က်မေပးရမယ့္ေငြ ၁၅၂၅၀က်ပ္အတြက္ =၅၀၀၀က်ပ္(၃ရြက္)+၂၀၀က်ပ္+၄၅က်ပ္+၅က်ပ္ကို ေပးလိုက္ေတာ့ အေရာင္းဝန္ထမ္းမိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး က်မကို အံ့ၾသစြာျပန္ၾကည့္ပါတယ္။
က်မလည္း စိုးရိမ္သြားတာေပါ့ေနာ္၊ ပိုက္ဆံမ်ားလိုလို႕လားေပါ့..။
ပထမတစ္ခါတုန္းက သူတို႔အမ္းစရာမရွိလို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ အတိအက်ေပးလိုက္တာ။

““ညီမေလး.. ပိုက္ဆံလိုလို႔လားဟင္”””လို႕ေမးလိုက္ေတာ့
“““အစ္မ.. ၄၅က်ပ္တန္က သံုးလို႔မရေတာ့ဘူး၊ ၅က်ပ္တန္က ရွိေတာင္မရွိေတာ့ဘူး”””တဲ့..
အဲဒီမွာတင္..
ေစ်းလာဝယ္ၾကတဲ့သူေတြက က်မကို ေက်ာက္ေခတ္က လူတစ္ေယာက္လို ဝိုင္းၿပီးၾကည့္ၾကပါေတာ့တယ္...


က်မကလည္းက်မပါပဲေလ...
လုပ္လိုက္ရင္ တလြဲ....
ကဲ...


ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစရွင္...း)

Posted in: ေဆာင္းပါး