ေက်ာင္းရာသီ

ေက်ာင္းရာသီမို႔..
သားကို မႏွစ္က Pre School ေက်ာင္းစထားျဖစ္ခ့ဲတဲ့အေၾကာင္းေလး ေရးျပမယ္ေနာ္..
အေမကို အရမ္းကပ္တ့ဲသားေလးဟာ တစိမ္းေတြေရွ႕ေရာက္ရင္ မ်က္လႊာခ်ၿပီး မလႈပ္မယွက္ေနတတ္ပါတယ္။
သားက
လူေၾကာက္တယ္ေျပာရမယ္။
အိမ္မွာသာ လူတြင္က်ယ္လုပ္တာ
တစိမ္းေရွ႕ေရာက္ရင္ ၿငိမ္ကုတ္ေနေရာပဲ

သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲ အေနမ်ားတ့ဲသားဟာ ပါတ္ဝန္းက်င္န႔ဲထိေတြ႕မႈ သိပ္မရွိတ့ဲအခါ အမ်ိဳးနည္းတ့ဲအခါ ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္တာ မဆန္းပါဘူး။
မူႀကိဳ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့
ဆရာမေတြက သားကိုေခ်ာ့ၿပီး ဖက္ေတာ့ သားက ရုန္းတယ္။
မ်က္ႏွာစိမ္းတာရယ္ ေၾကာက္တာရယ္ေၾကာင့္ အေမ့လက္ကို မလႊတ္တန္း အတင္းဆြဲထားတာေပါ့။
က်မစိတ္ထဲမွာလည္း ထားခ့ဲလို႔ျဖစ္ပါ့မလားေပါ့
ဆရာမက
"' အစ္မ ျပန္လိုက္ပါ သားအတြက္စိတ္ခ်ပါ အစ္မရ႕ဲခံစားခ်က္ကို နားလည္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အစ္မ မျပန္ရင္ ကေလးကို ထိန္းဖို႔ ပိုခက္ပါလိမ့္မယ္'" လို႔ ေျပာေတာ့ ဝဲလာတ့ဲ မ်က္ရည္ကို မက်မိေအာင္ထိန္းရင္း အသံက မထြက္ ေခါင္းေလးညႇိတ္ျပၿပီး လွည့္အထြက္..
""(((((( ေမေမ..............))))))).""
ဆိုတ့ဲ အသံနက္ႀကီးန႔ဲေအာ္လိုက္တ့ဲ သားရ႕ဲအသံဟာ က်မႏွလံုးသားကို သံဆူးခြ်န္နဲ႔ထိုးလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
သားကို ဆရာမက အတင္းဖက္ထား..
သားက စိတ္ေတြခတ္ထန္ၿပီး အတင္းရုန္း ဆရာမရ႕ဲလက္ကိုကိုက္..
က်မတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတ့ဲ သားရ႕ဲအျပဳအမူေၾကာင့္ အ့ံဩမိပါတယ္
အဲဒီေန႔ဟာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကမၻာပ်က္တ့ဲေန႔ပါပဲ။
ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရတ့ဲ ေန႔ေပါ့။
သားရ႕ဲ " ေမေမ......." ဆိုတ့ဲ အသံနက္ႀကီးန႔ဲ အကူအညီေတာင္းသံက ေမေမ့ႏွလံုးသားကို နာက်င္ေစတယ္။
သားဒုကၡေရာက္တိုင္း
သားအခက္ၾကံဳတိုင္း
သားအကူအညီေတာင္းတိုင္း
စကၠန္႔မျခား သားကို ကာကြယ္ဖို႔ သားေရွ႕ကို ေရာက္ေနက် က်မဟာ
ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ လက္သီးကိုဆုပ္ အံကိုႀကိတ္ၿပီး သားကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ရတယ္။
သားရ႕ဲစိတ္ထဲမွာလည္း အေတာ္ေၾကကြဲမွာပဲ..
" ငါ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို ေမေမဘာျဖသ္လို႔ မကယ္ပါလိမ့္ " ဆိုၿပီး ဝမ္းနည္းမွာပဲ။
မ်က္ရည္ေတြဟာ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရ..
အသိစိတ္က " ကိုယ့္အလွည့္တုန္းကလည္း ဒီလိုပါပဲ " ဆိုတာ ရွိေပမယ့္ မခံစားႏိုင္ခ့ဲဘူး။
ရင္ထဲမွာ ေနဆယ္စင္း ျဖတ္သလို ပူေလာင္လြန္းလွတယ္။ ဒီခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ေမေမေတြပဲ ခံစားဖူးတာပါ။
ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ေနာက္တစ္ခါ မရွိပါေစန႔ဲလို႔ ဆုေတာင္းမိတာ အခါခါပါပဲ။
အဲဒီလိုန႔ဲ ေက်ာင္းႀကိဳခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သားဘာလုပ္ေနလဲသိခ်င္လို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္။
ဆရာမတစ္ေယာက္က စကၠဴေလးေတြန႔ဲ အရုပ္ေလးေတြလုပ္ျပေနတာကို သူတစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။
တျခားကေလးေတြကေတာ့ ကစားေနၾကတယ္။
သားကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာေလး ညႇိုးလို႔.. ။ ရင္ထဲမေကာင္းဘူး။
သားေရ.. ေမေမလာႀကိဳၿပီဆိုေတာ့ ဝမ္းသာအားရ ေမေမ့ကိုေျပးဖက္ေတာ့..သားအမိႏွစ္ေယာက္ မ်က္ရည္က်ရျပန္ေရာ..
သားေလးဟာ တစ္လေလာက္အထိ တျခားကေလးေတြလို မေဆာ့ဘူး
တျခားကေလးေတြေဆာ့တာကို ထိုင္ၾကည့္ေနတာမ်ိဳးပဲ လုပ္ေလ့ရွိတယ္
ကစားကြင္းထဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စန႔ဲအတူ ေဆာ့တာမ်ိဳးေတြ လုပ္လာတယ္
အဲဒီလိုန႔ဲ ဆက္ဆံေရးတျဖည္းျဖည္း တိုုးတက္လာတ့ဲသားေလးဟာ ၃/၄လၾကာတ့ဲအခါမွာ ေက်ာင္းမွာ တျခားကေလးေတြနည္းတူ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြတ့ဲ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခ့ဲပါတယ္။
ဝမ္းသာစရာတစ္ခုက ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူးလို႔ တစ္ခါမွ မေျပာဖူးတာပါပဲ။
ဒီႏွစ္မွာေတာ့ သားေလးအသက္ ၅ႏွစ္ျပည့္ၿပီမို႔ ေက်ာင္းႀကီး KGတန္းကို တက္ပါေတာ့မယ္။
က်မနည္းတူ ေမေမေတြလည္း Fighting.. ပါလို႔
"" သားေရ.. ဟိုတစ္ခါတုန္းကလို မငိုန႔ဲေတာ့ေနာ္"" ဆိုေတာ့..
သားက ဘာေျပာတယ္ထင္လဲ?????

Posted in: ေဆာင္းပါး