အိမ္လြမ္းသူ(သို႕မဟုတ္) Homesick

လူတေယာက္မွာ ဖမ္းခ်ဳပ္ဆုပ္ကိုင္လို႕မရတဲ႔“စိတ္”ဟာ အေရးအႀကီးဆံုးဆိုတာကို က်မကိုယ္တိုင္ခံစားလာရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ပိုၿပီးသိလာခဲ႔ရတယ္..။
က်မရဲ႕လက္ရွိခံစားေနရတဲ႔ လတ္တေလာအေၿခအေနကိုေၿပာၿပပါဆိုရင္ “စိတ္”မေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းပါပဲ..။ အဲဒီ“စိတ္”ေႀကာင္႔ပဲ ဘာအလုပ္ကိုမွ လုပ္လို႕မရသလို ဘာစာကိုမွလည္း ေရးလို႕မရခဲ႔ဘူး..။ ကဗ်ာစပ္ဖို႕ဆိုတာကေတာ႔ ဟိုးးးးးးးအေဝးႀကီးမွာပါ...။
“ဘာေတြ ၿဖစ္ေနၿပန္ၿပီလဲ နတ္သမီးရယ္”...လို႕ေမးလာမယ္႔ေမးခြန္းေတြအတြက္ ႀကိဳၿပီး ရင္ဖြင္႔လိုက္ပါတယ္....

အရင္တေခါက္ ၿမန္မာၿပည္ကို အလည္ၿပန္ၿပီးကတည္းက အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေႀကာင္႔ ၿမန္မာၿပည္ကို က်မ မၿပန္ၿဖစ္ခဲ႔တာ အခုဆိုရင္ (၃)ႏွစ္ခြဲေတာင္ ေက်ာ္လာခဲ႔ၿပီၿဖစ္တဲ႔အတြက္ ဒီႏွစ္မွာ ၿမန္မာၿပည္ကို အလည္ၿပန္ဖို႕ဆံုးၿဖတ္ခဲ႔တယ္..။ က်မေရာက္ရွိေနတဲ႔ ဆိုက္ပရပ္စ္(Cyprus)ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေနႀကတဲ႔ က်မအပါအဝင္ ႏိုင္ငံၿခားသား အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံ လူဝင္မႈႀကီးႀကပ္ေရး႒ါနမွ တရားဝင္ေနထိုင္ခြင္႔နဲ႔ အလုပ္လုပ္ခြင္႔ Visa ကို (၁)ႏွစ္ (၁)ခါ တိုးၿမွင္႔ေပးပါတယ္။

“Asia”ဆိုတဲ႔ က်မတို႕လို အေရွ႕တိုင္းလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္ခြင္႔ Visa ရရွိရန္ေလွ်ာက္ထားရာမွာ ယခင္ႏွစ္မ်ားမွာလို မလြယ္ကူေတာ႔ပဲ အခက္အခဲမ်ားစြာနဲ႔ႀကံဳေတြ႕ေနခဲ႔ရတယ္..။
အေႀကာင္းကေတာ႔ ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံဟာ Europe စာရင္းဝင္ ႏိုင္ငံတခုၿဖစ္လာၿခင္း၊အလုပ္သမားဝန္ႀကီး႒ါနမွ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ခ်မွတ္ထားေသာ (၁)ရက္အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ (၈)နာရီ၊တပတ္မွာ အလုပ္ပိတ္ရက္ (၁)ရက္ရရွိၿခင္း၊ အစိုးရရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ မၿဖစ္မေန အလုပ္လုပ္ရပါက ထိုရက္အတြက္ သာမန္ရသင္႔ေငြ၏ (၂)ဆကိုရရွိမည္႕အၿပင္ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အၿခားအၿခားေသာ တရားဝင္ရသင္႔သည္႕ အခြင္႔အေရးမ်ားစြာ ရွိပါေသာ္လည္း ထိုအခြင္႔အေရးမ်ားကို က်မတို႕လို အေရွ႕တိုင္းသားမ်ားဟာ ေဒသခံအလုပ္သမားမ်ားႏွင္႔တန္းတူ မရခဲ႔ႀကပါဘူး..။
ေဒသခံအလုပ္သမားတေယာက္၏ လစာဟာ အေရွ႕တိုင္းသား အလုပ္သမား(၂)ေယာက္၏ လစာႏွင္႔ ညီမွ်ၿပီး အေရွ႕တိုင္းသားတေယာက္၏ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာလည္း တရက္မွာ (၁၀)နာရီမွ (၁၂)နာရီထိ လုပ္ေပးရပါတယ္။တပတ္မွာ အလုပ္ပိတ္ရက္ (၁)ရက္ရရွိမည္ဟူေသာ အခြင္႔အေရးဟာလည္း စာခ်ဳပ္ထဲတြင္သာရွိၿပီး လက္ေတြမွာမူ တပတ္လံုး နားရက္မရွိ (ပိတ္ရက္မရွိ)အလုပ္လုပ္ေပးရပါတယ္..။ လုပ္အားက်ၿပန္ေတာ႔လည္း က်မတို႕အေရွ႕တိုင္းသားမ်ားဟာ ေမတၱာ၊ေစတနာနဲ႕ သစၥာရွိမႈေတြကိုပါ အပိုေဆာင္းေပးထားတဲ႔အတြက္ အလုပ္ရွင္မ်ားသည္ အေရွ႕တိုင္းသားမ်ားကိုသာ အသံုးၿပဳၿခင္းေႀကာင္႔ ေဒသခံအလုပ္သမားမ်ားသည္ အလုပ္လက္မဲ႔မ်ားၿဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။
ဆိုက္ပရပ္စ္အလုပ္သမားဝန္ႀကီး႒ါနမွ ေဒသခံအလုပ္သမားမ်ား ပထမဦးစားေပးအလုပ္ရရွိေရးအတြက္ အေရွ႕တိုင္းသားအလုပ္သမားမ်ားအား ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံတြင္းသို႕ ဝင္ခြင္႔ Visa ကိုမေပးေတာ႔ပဲ ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံတြင္းသို႕ ေရာက္ရွိၿပီးသား အေရွ႕တိုင္းသား အလုပ္သမားမ်ား၏ အလုပ္လုပ္ခြင္႔ႏွင္႔ ေနထိုင္ခြင္႔ Visa မ်ားကိုပါ စိစစ္ေနၿခင္းေႀကာင္႔ သက္တမ္းတိုးထားေသာ က်မ၏ Visa မွာ အခုခ်ိန္ထိ က်မလာေသးပါဘူး။
အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက Visa တခု၏ သက္တမ္းတိုးခ်ိန္ဟာ ပံုမွန္အားၿဖင္႔ (၂)လသာ ႀကာၿမင္႔ခဲ႔ေသာ္လည္း ဒီႏွစ္မွာေတာ႔ (၄)လမွ (၆)လအထိ ႀကာလာတတ္ပါၿပီ။

သက္တမ္းတိုးေလွ်ာက္ထားတဲ႔ က်မရဲ႕Visa က်လာခဲ႔ရင္ အမိၿမန္မာၿပည္ကို အလည္ၿပန္ဖို႕ ဆိုတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ၿခင္းနဲ႔ ကိုယ္႔ေၿမ၊ကိုယ္႔ေရ၊ကိုယ္႔ေဒသကိုလြမ္းတဲ႔စိတ္ေတြဟာ က်မအတြက္ Homesick ၿဖစ္လာခဲ႔တယ္။ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ အခုခ်က္ခ်င္းေတာင္ ၿမန္မာၿပည္ကို အေၿပးၿပန္သြားခ်င္ေတာ႔တာပါပဲ..ခက္တာက က်မရဲ႕ ၂၀၁၀ ႏွစ္အတြက္ ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံမွာ ေနခြင္႔Visa ဟာ ေလွ်ာက္ထားဆဲမို႕ ၿမန္မာၿပည္ကို ၿပန္ခြင္႔ရွိေပမယ္႔ Visa အသစ္မၿပႏိုင္ရင္ ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံတြင္းကို ၿပန္ဝင္ခြင္႔ မရွိတာေႀကာင္႔ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတာေပါ႔ေနာ္..။
ဒီႀကားထဲ ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕အႏွိမ္ခံ၊ အထင္ေသးခံရတဲ႔ အခ်ိန္က“စ”ၿပီး အမိၿမန္မာၿပည္ကို လြမ္းတတ္လာတယ္၊ တန္ဖိုးထားတတ္လာတယ္၊ ပိုၿပီးခ်စ္တတ္လာတယ္၊ ႏိုင္ငံၿခားသားေတြနဲ႔စကားေၿပာတိုင္း ကိုယ္႔ရဲ႕တိုင္းၿပည္အေႀကာင္း ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေၿပာတတ္လာတယ္၊( ၿမန္မာၿပည္တြင္းက တခ်ိဳ႕ေသာ အဆင္မေၿပမႈမ်ားရွိေသာ္လည္း )ကိုယ္႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ဘာသာ၊သာသနာနဲ႕ယဥ္ေက်းမႈေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္လာတယ္။

“မိဘအိမ္ေပၚက ဆင္းသြားတဲ႔ ကေလးငယ္တေယာက္ဟာ မိဘနဲ႔ေဝးသြားမွ မိဘရဲ႕ေမတၱာကိုသိနားလည္လာသလို၊ ကိုယ္႔အိမ္နဲ႔ေဝးသြားမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးၿမလွတဲ႔ မိမိရဲ႕အိမ္ကို လြမ္းဆြတ္လာသလိုမ်ိဳး” က်မခံစားတတ္လာတယ္..။
ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ေဒၚလာေတြအထပ္လိုက္သံုးေနရေပမယ္႔လည္း ၿခိဳးၿခံေခၽြတာၿပီးသံုးခဲ႔ရတဲ႔ ၿမန္မာၿပည္က ေရာင္႔ရဲတင္းတိန္တဲ႔ဘဝကို ၿပန္သတိရတတ္လာတယ္....။
ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမွာ အဆင္႔တန္းၿမင္႔စြာ ေနရေပမယ္႔လည္း ေဖေဖရွိစဥ္အခါက ခ်ိဳ႕တဲ႔ႏြမ္းပါးတဲ႔ အစိုးရဝန္ထမ္းအိမ္ေဟာင္းေလးထဲက (တခ်ိန္က) မိသားစုတခုရဲ႕ေႏြးေထြးမႈေတြကို ၿပန္သတိရတတ္လာတယ္...။
ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမွာ ဆီဦးေထာပတ္ အေကာင္းစား အစားအစာေတြကို စားေနရေပမယ္႔လည္း ၿမန္မာထမင္း၊ဟင္းေတြထဲက ငါးပိရည္နဲ႔တို႕စရာကို တမ္းတတတ္လာတယ္...။
ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမွာ လူႀကီးသူမ အသက္အပိုင္းအၿခားဆိုတာကို ဂရုစိုက္စရာမလိုပဲ သက္တူရြယ္တူလို ၿပဳမူဆက္ဆံႏိုင္ၿပီး လြတ္လပ္စြာေနႏိုင္ေပမယ္႔ ၿမန္မာၿပည္က စည္း၊ေဘာင္၊အထိန္းအကြတ္ရွိတဲ႔ မိဘအုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာ ေနရတဲ႔ဘဝကို ၿပန္တမ္းတတ္လာတယ္...။
ဘဝေပးအေၿခေနအရမို႕ ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမွာ က်မေရာက္ရွိေနေပမယ္႔လည္း ၿမန္မာလူမ်ိဳးၿဖစ္တဲ႔ က်မ ၊ တေန႕ေတာ႔ “အမိၿမန္မာၿပည္”ဆိုတဲ႔ “ကိုယ္ပိုင္အိမ္” ကို ၿပန္မွာပါ....။
က်မ ၿမန္မာၿပည္ကိုခ်စ္တယ္....၊ ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမွာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ႀကံဳေတြ႕ရတိုင္း ကိုယ္႔အိမ္ကို ပိုၿပီးတမ္းတတတ္လာတယ္....။
ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ႔က်မ အလုပ္ထဲမွာ ၿမန္မာလိုပဲဝတ္ပါတယ္...။
ေနာက္ႏွစ္ဆိုရင္ က်မ ၿမန္မာၿပည္ကို အၿပီးၿပန္ေတာ႔မယ္၊ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ဘဝအတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ေလးေတြ မၿပည္႕ေသးတာေႀကာင္႔ (၁)ႏွစ္ေလာက္ေတာ႔ တိုင္းတပါးမွာ ရွိေနရအံုးမွာပါ..။

ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ က်မေလွ်ာက္ထားတဲ႔ Visa က်လာခဲ႔ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးၿမလွတဲ႔ ...
ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားတဲ႔.....
က်မေမြးဖြားရာေၿမ...
က်မလြမ္းဆြတ္ရာၿပည္....
က်မကိုေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုေနမယ္႔.....
အမိၿမန္မာၿပည္က ေမေမ႔ရဲ႕အိမ္...
ေဖေဖ႔ရဲ႕အိမ္.....
က်မရဲ႕အိမ္.....ကိုအေၿပးေလးၿပန္လာဖို႕စိတ္ကူးေမွ်ာ္လင္႔ရင္း......
*(တကယ္ေတာ႔ က်မေမြးဖြားရာ အမိၿမန္မာၿပည္ဟာ က်မရဲ႕ ...(သို႕မဟုတ္)ၿမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္းရဲ႕.....“ကိုယ္ပိုင္အိမ္” ပင္မဟုတ္ပါလား....)

Posted in: ခံစားမႈတစ္စံု