က်မရဲ႕ပါးစပ္ တစ္ကယ္ပဲ စီးခဲ့ပါသလား

“Nan..”...“ Nan... Nan”..
ညေန ၄နာရီခန္႔ျဖစ္သည္..။
ေရခ်ိဳးရန္ျပင္ေနေသာ က်မ.. အျပင္ဖက္မွ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ က်မ၏ အမည္အား ေအာ္ေခၚေနသလိုလို..
“Nan.. Nan.. Nan...”
အသံက က်မ၏ အခန္းေပါက္သို႔ေရာက္လာေပၿပီ။
က်မ အခန္းတံခါးအားဖြင့္လိုက္စဥ္.. “Nan.. စားေသာက္ဆိုင္မွာ မီးေလာင္ေနတယ္..”
“ဟင္”.. က်မ၏ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားရေလၿပီ
က်မ အလုပ္လုပ္ေသာ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ မီးေလာင္ေနၿပီ၊
က်မ ဘာလုပ္ရမည္နည္း..၊ ဆိုင္တြင္ လုပ္သက္အရင့္ဆံုး ဝန္ထမ္းမွာ က်မျဖစ္သည္။
မီးေလာင္မႈျဖစ္ပြားေသာ အခ်ိန္သည္ ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံ၏ ထံုးစံအရ အလုပ္သမားမ်ား၊ ဆိုင္ပိုင္ရွင္မ်ား၏ Brake Time ဟုေခၚေသာ ခနတာ နားေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ဆိုင္ပိုင္ရွင္ သူေ႒း၊ မန္ေနဂ်ာ၊ General Manager တို႔မွာ ဆိုင္တြင္မရွိၾက ၊ ၎တို႔၏ ေနအိမ္အသီးသီးတြင္နားေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕က မိမိတို႔၏ ဟန္းဖုန္းမ်ားကို ပိတ္၍ ခနတာ အိပ္ဆက္အနားယူၾကသည္။ ထိုသည္ကား ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အက်င့္ျဖစ္သည္။

စားေသာက္ဆိုင္တြင္ တာဝန္က် စားပြဲထိုးဝန္ထမ္း(၂)ေယာက္ရွိသည္။
မီးဖိုထဲတြင္ စားဖိုမွဴး(၄)ေယာက္ႏွင့္ သန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္း(၁)ေယာက္ရွိသည္။
၎တို႔မွာ မိမိတို႔၏ လုပ္ငန္းတာဝန္မ်ားကို အသီးသီး လုပ္ေဆာင္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။
က်မအပါအဝင္ အျခားေသာဝန္ထမ္းမ်ားကေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္မေရာက္ေသး၍ မိမိတို႔၏ အခန္းတြင္းတြင္ အနားယူသူကယူ၊ အလုပ္သြားရန္ျပင္ဆင္သူက ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ဝန္ထမ္းမ်ားေနေသာ အေဆာင္ႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္မွာ မ်က္ေစာင္းထိုးအေနအထားတြင္ရွိသျဖင့္ အေဆာင္မွ ဆိုင္သို႔ေရာက္ရန္ ၅မိနစ္ထက္မပို။

က်မ အခန္းတြင္းမွတဆင့္ စားေသာက္ဆိုင္ရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
“ဟာ...... ”
စားေသာက္ဆိုင္၏ မီးဖိုေခ်ာင္ေခါင္မိုးမွ မီးခိုးလံုးမဲမဲႀကီးမ်ား အလိပ္လိုက္ ထြက္ေနေလၿပီ
က်မ ဘာလုပ္ရမည္နည္း..၊ ဆိုင္မွ တာဝန္က် ဝန္ထမ္းမ်ားလည္း မီးသတ္ဘူးမ်ားႏွင့္ မီးညြန္႔မ်ားကို ႀကိဳးစားၿပီးၿငွိမ္းသတ္ေနၾကသည္။

ေရခ်ိဳးရန္ျပင္ဆင္ေနေသာ က်မမွာ ဆိုင္သို႔ ခ်က္ခ်င္းေျပးဆင္းရန္ အဆင္သင့္ အေနအထားမ်ိဳးတြင္မရွိ၊ လွ်ပ္တပ်က္ျဖစ္ပ်က္လာေသာ အခ်ိန္အေတာအတြင္းတြင္ က်မ၏ ေခါင္းမွာ အလြန္ပူထူေနေလၿပီ။

အေဆာင္တြင္းမွ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ဆိုင္တြင္မီးေလာင္ေနၿပီျဖစ္္ေၾကာင္း၊ ဆိုင္သို႔အျမန္ဆံုးသြား၍ ကူညီၾကဖို႔ေအာ္ေျပာရသည္။
သူေ႒းအား ဖုန္းေခၚသည္၊ မရ..။
မန္ေနဂ်ာအား ဖုန္းေခၚသည္၊ မရ။
မီးသတ္ဌါနသို႔ဖုန္းေခၚသည္၊ စိတ္ကိုျငိမ္ေအာင္ထိန္းထားသည့္ၾကားမွ က်မ၏ လက္မ်ား တုန္ရီေနသည္။
မိမိကိုယ္ကိုယ္ ရင့္က်က္လွျပီဟု ထင္ထားခဲ့ေသာက်မ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ႏွဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ၾကံဳရသည့္အခါ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ။
မီးသတ္ဌါနသို႔ အေၾကာင္းၾကားၿပီး၍ အဝတ္မ်ားအျမန္ဝတ္ၿပီး ဆိုင္ရွိရာသို႔ေျပးဆင္းခဲ့သည္။
မီးဖိုေဆာင္မွ ဖြင့္ထားေသာ အေရးေပၚတံခါးေပါက္မ်ားၾကားမွ မီးေလာင္ရာေနရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
မီးခိုးလံုးမ်ားၾကားမွ မီးေတာက္ရဲရဲမ်ား၊ မီးဖိုေဆာင္တစ္ခုလံုးမွာလည္း ျပာမႈန္႔မ်ား မီးခိုးလံုးမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနၿပီ။
ဆိုင္တြင္ရွိေသာ အေရးေပၚမီးသတ္ဘူးမ်ားကုန္သြားေသာ္လည္း မီးကမၿငိမ္း၊ ေဘးအနီးအနား ဆိုင္မ်ားမွ မီးသတ္ဘူးမ်ားကိုလည္း အသံုးျပဳၿပီးၿပီ။
လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္ေသာ အလုပ္မ်ားျဖစ္သည့္ မီးဖိုအသီးသီးသို႔ ထုတ္လႊတ္ေသာ ပင္မ Gas အိုးမ်ားကို ပိတ္ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီးလိုင္းမ်ားကိုျဖတ္ေတာက္ထားျခင္း စသည္တို႔ကို ဝန္ထမ္းမ်ားမွ ျပဳလုပ္ထားၿပီးၿပီ။
မီးသတ္ကားေခၚထားၿပီး၍ ရပ္ၾကည့္ေနယံုမွအပ ဘာမွဆက္လုပ္လို႔မရ။
သူေ႒းကို ဖုန္းထပ္ေခၚသည္၊ မရ။ သူေ႒း၏ ညီအား ဖုန္းေခၚသည္၊ မီးျပင္ဆရာကိုဖုန္းေခၚသည္၊ General Manager ကို ဖုန္းေခၚသည္။
လူမ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းဝိုင္းအံုလာသျဖင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားအား အခ်က္ျပၿပီး မိမိတို႔၏ ဆိုင္လံုျခံဳေရးအတြက္ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ေနရာမ်ား အသီးသီးတြင္ အသင့္ရွိေနရန္ မွာၾကားၿပီး မၾကာမီတြင္ မီးသတ္ကား(၂)စီးေရာက္လာခဲ့ပါသည္။
က်မဖုန္းေခၚထားေသာ အထက္လူႀကီးမ်ားလည္း အသီးသီးေရာက္ရွိလာၾကေလၿပီ။
မီးစမ်ားမွာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေလၿပီ။
ဆိုင္ကို ဝိုင္းအံုၾကည့္ေနၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးမွာလည္း စဲသြားေလၿပီ။

ျဖစ္ပံုမွာ မီးဖိုထဲရွိ ဆီကန္မွ အပူခ်ိန္လြန္ကဲၿပီး မီးထေလာင္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုဆီကန္တြင္ပါေသာ အပူခ်ိန္ျပစက္ကရိယာမွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ စားဖိုမွဴးမ်ားမွ အသစ္လဲေပးရန္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားအား လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ပတ္အလြန္ကတည္းက အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးသားျဖစ္သျဖင့္
စက္အသစ္လဲရန္ စီစဥ္ေနစဥ္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ရာသီဥတုအပူခ်ိန္၊ မီးဖိုေဆာင္၏ အပူခ်ိန္၊ အခ်ိန္အဆ မရွိေသာ(ခ်ိဳ႕ယြင္းေနေသာ) ဆီကန္မွာ အပူလြန္ကဲၿပီး မီးထေတာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

မီးေလာင္မႈျဖစ္ပြားခ်ိန္တြင္ စားေသာက္ဆိုင္တြင္းရွိ တာဝန္က် ဝန္ထမ္းမ်ားမွ က်မအား အသိေပးျမန္ဆန္ျခင္း၊ မီးေလာင္မႈျဖစ္ပြားပါက အေရးၾကီးလုပ္ေဆာင္ရမည့္ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားျဖတ္ေတာက္ျခင္း၊ ပင္မ Gas အိုးသို႔ မီးကူးဆက္မႈမရွိေအာင္ Gas လာရာလမ္းေၾကာင္းအား ပိတ္ဆို႔ျခင္း၊ နီးစပ္ရာ တာဝန္ရွိအႀကီးအကဲမ်ားအား အသီးသီး (အဆက္မျပတ္) ဖုန္းဆက္ေခၚျခင္း၊ မီးသတ္ဘူးမ်ားႏွင့္ မီးျငိမ္းသတ္ျခင္း၊ အစရွိသည္တို႔ကို တာဝန္သိစြာ၊ သတိရွိစြာ လုပ္ေဆာင္မႈတို႔ေၾကာင့္ မီးဖိုေဆာင္အတြင္း ပ်က္ဆီးဆံုးရႈံးမႈနည္းခဲ့ပါသည္။

့ ျပာမႈန္မ်ား ဖံုးလႊမ္းေနေသာ စားပြဲေပၚမွ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊ တစ္ဆိုင္လံုးရွိ ပစၥည္းမ်ား၊ ဖန္ခြက္မ်ား အားလံုးကို ဝန္ထမ္းမ်ားအားလံုးက ဝိုင္းဝန္းေဆးေၾကာသန္႔စင္ၿပီး ညေန (၇)နာရီခြဲတြင္ ဆိုင္ကို ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ကား စည္းလံုးျခင္း၏ ရလဒ္ပင္ျဖစ္သည္။







မီးေလာင္ခဲ့ေသာ ေနရာ




မီးဖိုေခ်ာင္ အေနအထား



သံုးစြဲၿပီး မီးသတ္ဘူးမ်ား




လူမ်ားဝိုင္အံုၾကည့္ေနၾကေသာ မီးဖိုေဆာင္ အေနအထား


ျပတင္းေပါက္ေသးမွတဆင့္ မီးညြန္႔မ်ားထြက္၍ Gas အိုးသို႔ မကူးေစရန္ မီးသတ္ဘူးေသးမ်ားသံုး၍..





က်မ စဥ္းစားမိသည္မွာ မီးေလာင္မႈျဖစ္ပြားေသာ ရက္မတိုင္ခင္ညက ဆိုင္တြင္ အစည္းေဝးတစ္ခုလုပ္ခဲ့ၾကသည္။
ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံ၏ ပြင့္လင္းရာသီျဖစ္ေသာ ဇူလိုင္လႏွင့္ ၾသဂုတ္လမ်ားသည္ ဧည့္သည္အမ်ားဆံုးလမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားအား တာဝန္မ်ားကို ခြဲေဝေပးျခင္း၊ မွားယြင္းေသာ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို တည့္မတ္ေပးျခင္း၊ညွိႏႈိင္းမႈတခ်ိဳ႕ကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
ထိုအစည္းေဝးတြင္ က်မေျပာခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိပါသည္။
ထိုစကားမွာ...
ဆိုင္တြင္ လုပ္သက္အရင့္ဆံုးျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ က်မ၏ အခန္းမွာ ဆိုင္ႏွင့္နီးေသာေၾကာင့္ ညေရးညတာ မီးေရးထင္းေရး အေရးေပၚကိစၥမ်ားအတြက္ အသံုးျပဳရန္ ဆိုင္ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းအား တာဝန္ရွိသူမ်ားက က်မထံတြင္ အပ္ႏွံထားသည္ကို ဝန္ထမ္းမ်ားက သိသည္။
ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္တြင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါျဖစ္ေလ့ရွိေသာ ဆိုင္ထဲတြင္ ေမ့က်န္ခဲ့ေသာ ဖုန္းမ်ား၊ အေႏြးထည္၊ အခန္းေသာ့၊ စသည္တို႔ကို ယူရန္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဆိုင္ထဲမွ မီးတစ္ခ်ဳိ ႔ ပိတ္ရန္က်န္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားမွ က်မထံတြင္ ေသာ့ေတာင္းေလ့ရွိသည္။

အခန္းတြင္းေရာက္ျပီးမွ ဆိုင္တြင္ တစ္ခုခုေမ့က်န္ခဲ့ေသာဝန္ထမ္းအား အၾကိမ္ၾကိမ္ေသာ့လိုက္ဖြင့္ေပးေနရေသာ အခ်ိန္ပိုအလုပ္ကို က်မစိတ္ပ်က္မိသည့္အတြက္ ဝန္ထမ္းမ်ားအား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေမ့က်န္ခဲ့မႈမ်ားအတြက္ က်မထံမွ ေသာ့ကို ေတာင္းပိုင္ခြင့္မရွိေစရဟူေသာ ထုတ္ျပန္ခ်က္တစ္ခုကို ထုတ္ျပန္ရင္း“ မီးေရး ထင္းေရးကလြဲလို႔ က်မ ဆီက ေသာ့ကို ဝန္ထမ္းမ်ား၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေမ့က်န္မႈမ်ားအတြက္ မေပးႏိုင္ပါ” ဆိုသည့္စကားကို ေျပာမိခဲ့သည္။ အဲဒီလိုမွ မေျပာလွ်င္ ဝန္ထမ္းမ်ားမွာ တာဝန္၊ သတိ ေပါ့ေလ်ာ့သည့္အတြက္ အထိန္းအကြတ္အေနျဖင့္ ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထိုသို႔ေျပာျပီး ေနာက္တစ္ရက္တြင္မီးေလာင္မႈတစ္ကယ္ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္အတြက္ က်မ၏ ပါးစပ္ တစ္ကယ္ပင္စီးခဲ့ပါသလား ဆိုသည့္ အေတြးေလးျဖင့္ ေသြးပ်က္ခဲ့ေသာ ေန႔တစ္ေန႔ကို ျဖစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။
ဝန္ထမ္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာ မီးေလာင္ေနခ်ိန္တြင္ မီးသတ္ကားရွိရာသို႔ တိုက္ရိုက္ ဖုန္းမေခၚပဲ အျခားေနရာမ်ားသို႔ ဖုန္းေခၚျခင္းမ်ားကို မွားယြင္းစြာျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။
ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံမွ ျမန္မာမ်ား သိထားသင့္ေသာ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားမွာ အေရးေပၚ(၁၁၂)၊ မီးသတ္(၁၄၀၇)၊ ေဆးရံုကား(၂၆၈၀၃၁၀၀)တို႔ပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးရင္း.. က်မရဲ႕ ပါးစပ္ တစ္ကယ္ပဲစီးခဲ့တယ္ဆိုပါလွ်င္ ဤေဆာင္းပါးအားဖတ္ရႈေနေသာ စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး ယေန႔မွစလို႔ သန္းၾကြယ္သူေ႒းမ်ားျဖစ္ၾကပါေစရွင္....။

Posted in: ေဆာင္းပါး