က်မရဲ႕လက္ကိုင္တုတ္ကေလး

မၾကာမီ မိဘေနရာကို ေရာက္ရွိလာေတာ့မည့္ က်မအဖို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးနဲ႔အတူ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ေရးျဖစ္ခ့ဲသည္။

 ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတည္းက က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာသည့္က်မ ယခုအိမ္ေထာင္က်ၿပီးသည့္တိုင္ေအာင္ က်န္းမာေရးက ည့ံေနဆဲပင္။

ပိုဆိုးသည္က အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကိုယ္ဝန္(၁)လခြဲအခ်ိန္တြင္ သေႏၶသားအခ်င္းကြာသျဖင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ လေပါင္းမ်ားစြာ အနားယူရင္း ဗိုက္ထဲမွရင္ေသြးေလး၏အသက္ကို ကယ္ယူခ့ဲရသည္။

အဲဒီလိုႏွင့္ ကိုယ္ဝန္(၆)လအခ်ိန္တြင္ သေႏၶသားအရိုးဖြဲ႕စည္းမႈအတြက္ လိုအပ္သည့္ အရိုးဓာတ္မ်ားကို မိခင္ထံမွ မွ်ယူစဥ္အခ်ိန္တြင္ မိခင္မွာ ကယ္လ္စီယမ္အရိုးဓာတ္ခ်ိဳ႕တည့္ၿပီး တင္အရိုးကြင္းဟ ေဝဒနာကို ခံစားခ့ဲရသည္။ အရိုးဟသြားသည့္အတြက္ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းတိုင္း နာက်င္လြန္းေသာ ေဝဒနာကို ခံစားရျပန္သည္။

 ဆရာဝန္ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း အရိုးကြင္း ျပန္ဆက္ရန္ တင္ကို ပတ္တီးစည္းၿပီး ေမႊ႔ယာမပါ ကုတင္အမာေပၚတြင္ တစ္လခန္႔ ၿငိမ္သက္စြာအနားယူရျပန္ပါသည္။

ကိုယ္ဝန္ရွိစဥ္အခ်ိန္မွစ၍    ယခုကိုယ္ဝန္(၆)လအခ်ိန္ထိ က်န္းမာေရးည့ံလ်က္ရွိေသာ က်မကို က်မ၏အစ္မဝမ္းကြဲျဖစ္သူက က်မႏွင့္အတူေနၿပီး ျပဳစုေပးလ်က္ရွိရာ အသက္(၅၂)ႏွစ္ရွိျဖစ္ေသာ သူမမွာလည္း အဝတ္ေလွ်ာ္ရ မီးပူတိုက္ရ ဟင္းခ်က္ရ အလုပ္မ်ားကို တစ္ေယာက္ထဲလုပ္ရသျဖင့္ ညည္းေလၿပီ။

က်မမွာလည္း ကိုယ့္ေဝဒနာႏွင့္ကိုယ္မို႔ သူမအား ကူညီဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ အိမ္အကူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ငွါးခ့ဲရပါသည္။

က်မဘဝတြင္ အိမ္အကူအလုပ္သမားမ်ားကို ငွါးေလ့ငွါးထမရွိ။
ကိုယ္တိုင္လုပ္မွ စိတ္တိုင္းက်သည္မွာ က်မ၏အက်င့္။
ဟင္းခ်က္ျခင္း မီးပူတိုက္ျခင္း အဝတ္ေလွ်ာ္ျခင္း အိမ္သန္႔ရွင္းျခင္း အစရွိသည့္ အလုပ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွ ေက်နပ္ခ့ဲသည့္က်မ ယခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ အိမ္အကူအလုပ္သမား မငွါးမျဖစ္မို႔ ငွါးခ့ဲရသည္။

က်မ၏အစ္မကေတာ့ သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ အိမ္အကူမ်ားစြာျဖင့္ ေနခ့ဲဖူးသည္။

အိမ္ကိုေရာက္ေလာေသာ အိမ္အကူအမ်ိဳးသမီးမွာ မျမင့္ဆိုေသာ
အသက္( ၄၀)ဝန္းက်င္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္။
သူက ေက်ာက္ျပင္ႏွင့္ေသြးလိမ္းရေသာ သနပ္ခါးကို ႏွစ္သက္သျဖင့္ ဝယ္ေပးခ့ဲေသာက်မကို က်မ၏အစ္မက သိပ္အလိုမက်ခ်င္။

"အိမ္ေဖာ္ေတြကို သိပ္အလို မလိုက္နဲ႔ ေရႊျပည္နန္းသနပ္ခါးဘူးတစ္ဘူး ဝယ္ေပးလိုက္ရင္ ရတာပဲ"ဆိုၿပီး ေျပာခ့ဲဖူးသည္။

မျမင့္အတြက္ သြားပြတ္တံတစ္ေခ်ာင္းဝယ္ေပးရန္ အစ္မအားေျပာေသာအခါ အိမ္မွာရွိေသာ ဧည့္သည္လာတုန္းက သံုးထားသည့္ သြားတိုက္သြားပြတ္တံကို ထုတ္ေပးခ့ဲျပန္သည္။
အိပ္ယာေပၚမွက်မ သက္ပ်င္းကိုသာ ခိုး၍ခ်မိပါေတာ့သည္။ တစ္ကယ္ဆိုလွ်င္ သြားတိုက္တံတစ္ေခ်ာင္း၏တန္ဖိုးမွာ ၄၀၀/၅၀၀က်ပ္မွ်ပင္ရွိပါသည္။

ထမင္းစားရာတြင္လည္း တျခားအိမ္မ်ားလို အိမ္ရွင္ႏွင့္အိမ္အလုပ္သမားဟူ၍ အိုးခြဲမစား။
က်မတို႔နွင့္တန္းတူ  က်မတို႔စားသလို မျမင့္ကို စားေစခ့ဲသည္။

မျမင့္ကလည္း အလိုက္သိသည္။ အိမ္ရွင္မစားခင္ ထမင္း ဟင္းမ်ားကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား စားသည္မ်ိဳး မရွိ။ အလိုက္သိသည္ ေနတတ္သည္။
သူ႕ေနရာ သူသိသည္။

အိပ္ယာထဲတြင္ အနားယူေနရသည့္က်မအတြက္  အကူ လူတစ္ေယာက္လိုသည္မွာအမွန္။
ယခင္က က်မ၏အစ္မလုပ္ခ့ဲေသာ အိမ္မႈကိစၥ အားလံုးကို မျမင့္အားလႊဲေျပာင္း လုပ္ကိုင္ေစခ့ဲသည္။

တစ္ေန႔ က်မ၏အစ္မမွ " shopping center သြားမလို႔ မျမင့္လိုက္ခ့ဲပါလား"
ဟု ဆိုလာသျဖင့္ က်မမွ
 "မျမင့္ရဲ႕သား အဲဒီshopping center မွာ အလုပ္လုပ္တယ္ဆို သားကိုေတြ႔လို႔ရတာေပါ့"
"မေတြ႔ခ်င္ပါဘူး သားစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားလိမ့္မယ္"
"ဟင္ ဘာကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာလဲ"
"က်မ သူမ်ားအိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္ေနတာ သူသိသြားရင္ အားငယ္သြားလိမ့္မယ္"

မျမင့္ရဲ႕ရင္ထဲက မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားသမီးအေပၚထားရွိတ့ဲေမတၱာကို က်မျမင္ခ့ဲရသည္။

အၿမဲတန္း ၿပံဳးရယ္ေနတတ္သည့္ မျမင့္၏ရင္ထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ားရွိေနသည္။
အားငယ္ျခင္း သိမ္ငယ္ျခင္းမ်ားရွိေနသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္နည္း??
က်မ သိပါသည္။

အိမ္တြင္ မျမင့္ရွိသည္ျဖစ္ေစ
မျမင့္ မရွိသည္ျဖစ္ေစ
က်မ၏အစ္မေျပာေသာ
 "အိမ္ေဖာ္" ဆိုသည့္ အသံုးအႏႈံးေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

မက်န္းမာသည့္က်မကို ေဆြမ်ိဳးမ်ားက မၾကာခဏ လာၾကည့္တတ္သည့္အခါမ်ိဳး  က်မအစ္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား အိမ္လာလည္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္  အၿမဲတန္းၿပံဳးရႊင္ေနတတ္ေသာ မျမင့္ကို ေတြ႔သြားၾကသည့္အခါ မျမင့္လိုလူမ်ိဳးကို သေဘာက်သည္ လိုခ်င္ၾကသည္။

သူတို႔အိမ္မွ အိမ္အကူမ်ားႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္၍ ေျပာၾကသည္။
အဲဒီအခါမ်ိဳးတြင္
"ငါတို႔အိမ္က အိမ္ေဖာ္ကေတာ့… "
 "အိမ္ေဖာ္ေတြက…"
စသည့္စကားအသံုးအႏႈံးကို မျမင့္ေရွ႕မွာေသာ္လည္းေကာင္း မျမင့္ကြယ္ရာမွာေသာ္လည္းေကာင္း  လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။

ထိုသို႔ေျပာဆိုၾကရာတြင္လည္း မျမင့္အား နစ္နာေစလိုေသာစိတ္ျဖင့္ ေျပာျခင္းမဟုတ္သည္ကို က်မ နားလည္သေဘာေပါက္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ၾကားရသည့္ မျမင့္အဖို႔မွာမူ သိမ္ငယ္ေပလိမ့္မည္ အားငယ္ေပလိမ့္မည္
နာက်င္ေပလိမ့္မည္။

ျဖစ္သင့္သည္က
 "အိမ္ေဖာ္" ဆိုသည့္ အသံုးအႏႈံးအစား
"အိမ္အကူ/ အိမ္အလုပ္သမား" ဆိုသည့္အသံုးအႏႈံးက ပို၍ နားေထာင္ေကာင္းမည္ဟု က်မထင္ပါသည္။

မိမိဖက္က နာက်င္ေစလိုေသာဆႏၵ မပါေသာ္လည္း တဖက္လူမွာ ႏွလံုးသားကို ဓားနဲ႔ထိုးခံရသလို နာက်င္သြားပါလိမ့္မည္။
သူတစ္ပါး၏အားနည္းခ်က္ကို သူတို႔၏ေရွ႕တြင္ မေျပာမိဖို႔ သတိရွိေစခ်င္ပါသည္။

လူေနမႈအသိုင္းအဝိုင္းတြင္
"စကား"သည္ အလြန္အေရးပါသည္။
"စကားအေျပာမတတ္ရင္ ဆဲသလိုပဲ"
ဟူသည့္အဓိပၸါယ္ကို ေကာင္းစြာနားလည္ခ့ဲၿပီ။

လူသားျခင္း စာနာေထာက္ထားမႈ
လူသားျခင္း ေဖးမကူညီမႈ
ဆိုသည့္ အေတြးမ်ား အသိစိတ္မ်ား လူတိုင္းတြင္ရွိေစခ်င္ပါသည္။

က်မကေတာ့    လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္သည့္က်မကို တြဲေခၚေပးေလ့ရွိေသာ မျမင့္အား  သူမ၏ ေရွ႕တြင္ေသာ္လည္းေကာင္း ကြယ္ရာတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း
 "က်မရဲ႕လက္ကိုင္တုတ္ကေလး"
ဟုသာ ေခၚဆိုျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

Posted in: ေဆာင္းပါး