"မယ္ဗိုက္ရဲ႕ခြဲစိတ္ခန္း အေတြ႔အႀကံဳ"

တစ္ညလံုး အိပ္မရခဲ့ဘူး။
ဗိုက္ႀကီးခြဲမယ္ဆိုေတာ့ ေၾကာက္တာကိုးးး

အရင္က ဗိုက္ထဲမွာ အၿငိမ္မေနတ့ဲေဘဘီေလးဟာ ထူးထူးျခားျခား ရင္ေခါင္းမွာ တက္ကပ္ၿပီး ၿငိမ္ေနပါတယ္။

ကေလးရဲ႕ႏွလံုးခုန္သံကို စမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ႏွလံုးခုန္ေနေတာ့ မိခင္ရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ကေလးပါေၾကာက္ၿပီး ၿငိမ္ေနတယ္လို႔ ထင္ထားမိတာ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔ မနက္ ၆နာရီ၅၀မိနစ္မွာ ခြဲခန္းထဲ ဝင္ခ့ဲရသည္။

ခြဲခန္းထဲက ဆရာမေတြ ၆ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။
စကားသံေလးေတြက ခ်ိဳျမေနတာပဲ။
လူနာေၾကာက္ေနမွန္းသိလို႔ ေခ်ာ့ေနၾကတာ။

ကိုယ္ကလည္း ပြဲမဝင္ခင္ စီနီယာဗိုက္ေတြကို အင္တာဗ်ဴးထားသူမို႔ မီးဆေလာင္းေအာက္က ကုတင္ေပၚကိုေရာက္ကတည္းက ပါးစပ္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေတာ့တာေပါ့။

"ဆရာမ… က်မ အရမ္းေၾကာက္တတ္တယ္ေနာ္ …
ထံုေဆးေၾကာင့္ မနာမွန္းသိေပမယ့္ နားက အသံေတြၾကားေနရင္ ေရွာ့ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္… အိပ္ေဆးလိုမ်ိဳး ေဆးတစ္ခုခုထိုးေပးပါ "

"ထိုးေပးမယ္ ထိုးေပးမယ္ ဘာမွမပူနဲ႔ ထံုေဆးေလးထိုးရေအာင္ ေဘးေလးေစာင္းေပးေနာ္ ဒူးေလးတတ္နိုင္သေလာက္ေကြးထား ေခါင္းေလးကို ေအာက္ငံု႔ၾကည့္တ့ဲပံုမ်ိဳး ငံု႔ထားေပး"

"ဆရာမ… က်မက တင္အရိုးကြင္း ဟထားတာ အရမ္းေကြးလို႔ မရဘူး နာတယ္"

"ရတယ္ ရတယ္ ရသေလာက္ပဲေကြး"

"ရၿပီ ခါးရိုးကို ေဆးထိုးေတာ့မယ္ေနာ္ မေၾကာက္နဲ႔ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထား မလႈပ္လိုက္နဲ႔ေနာ္"

အဲဒီလိုေျပာျပီး ေဆးထိုးပါတယ္။ ထင္ထားသေလာက္ မနာပါဘူး။
ရိုးရိုးေဆးထိုးသေလာက္ပါပဲ။

ထိုးၿပီးတာနဲ႔ ခါးေအာက္ပိုင္း က်င္လာပါတယ္။
     
" ဆရာမ ေဆးက မထံုဘူး က်င္ပဲက်င္ေသးတယ္ ေျခေထာက္လႈပ္ၾကည့္တာရတယ္"

အဲဒီလိုေျပာျပီး ေျခေထာက္ကို လႈပ္ျပလိုက္ပါေသးတယ္။
(အခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ ထံုတာနဲ႔က်င္တာ  သိပ္မကြာဘူးမဟုတ္လား)

ခြဲမယ့္ဆရာဝန္ႀကီး အခန္းထဲဝင္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း
"ဆရာ သမီးေၾကာက္တယ္ အိပ္ေဆးထိုးေပးပါ"
"ေနပါအံုးေအ ညည္းနဲ႔ေျပာစရာေတြ ရာေတြရွိေသးတယ္။

"မေျပာဘူး ေၾကာက္တယ္ ခြဲၿပီးမွေျပာမယ္ အိပ္ေအာင္လုပ္ေပးပါဆရာ "

ေၾကာက္စိတ္နဲ႔က်မ မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ၿပီး   ေျပာေနခ့ဲသည္။

ကုတင္ေဘးက ဆရာမေတြက က်မကို ဝိုင္းေမးပါတယ္။
"သားေလးလား သမီးေလးလား"
"သားေလး"
"သားဦးေပါ့"
"ဟုတ္…"
"ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ယူအံုးေပါ့"
" မယူေတာ့ဘူး "

မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ၿပီး ေမးသမွ်ေတြကို ျပန္ေျဖေနမိတယ္။

"တြန္း… တြန္း… "

ရင္ေခါင္းကေန ေအာက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔တြန္းထုတ္ေနတ့ဲ အသိကို က်မသိေနခ့ဲတယ္။
မနာေပမယ့္ ကိုယ္ခံႏၶာတစ္ခုလံုး လႈပ္ေနတ့ဲအရွိန္ေၾကာင့္ က်မ အသံထြက္ၿပီး ညည္းမိသည္။

"ဖင္တစ္ေနတယ္ တြန္း… တြန္း"
"ထြက္ၿပီ ထြက္ၿပီ"
"အႀကီးႀကီးပဲ"

"မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ပါအံုး သားေလးကခ်စ္စရာေလး "
"မၾကည့္ရဲဘူး ေၾကာက္တယ္ အျပင္ေရာက္မွပဲ ၾကည့္ေတာ့မယ္"
(က်မအထင္ ဗိုက္ထဲက ထြက္ကာစ ေသြးရဲရဲသံရဲရဲထင္တာကိုး)  
"ေျခလက္ေလးေတြ စံုရဲ႕လားဟင္"
"စံုတယ္ စံုတယ္"

က်မ စိတ္ေအးရၿပီ
မ်က္လံုးကေတာ့ မွိတ္ထားဆဲ။
 
နားထဲမွာ ၾကားေနရသည့္ အသံတစ္ခု။
ေနာက္မွသိရသည္က သားအိမ္ထဲမွ အညစ္အေၾကးမ်ားကို       စက္ႏွင့္စုတ္ထုတ္ေနသည့္ အသံျဖစ္ေၾကာင္း  ေနာက္မွသိရသည္။
အားလံုးၿပီးစီး၍ က်မအား ခြဲခန္းမွတဆင့္ ေစာင့္ၾကည့္ခန္းတြင္ နာရီဝက္ခန္႔ေနေစၿပီး ေသြးေပါင္ခ်ိန္အတက္အက်ကို ၆ခါ/၇ခါခန္႔ အခ်ိန္ျခားခ်ိန္ေစၿပီးမွ အခန္းသို႔ ျပန္ပို႔ေပးသည္။

ခြဲခန္းတြင္းၾကာခ်ိန္မွာ မိနစ္၂၀ခန္႔သာျဖစ္သည္။ ထိုမိနစ္၂၀အတြင္း မည္သို႔ဗိုက္ခြဲ၍မည္သို႔ဗိုက္ျပန္ခ်ဳပ္လိုက္သည္ကို က်မ မသိလိုက္သည္မွာအမွန္။

နာက်င္မႈလံုးဝမရွိပဲ သားေလးကို ေအာင္ျမင္စြာေမြးဖြားခ့ဲသည္။ ကံေကာင္းျခင္းတစ္ခ်က္မွာ ခြဲစိတ္ရက္ မတိုင္ခင္ တစ္ရက္အလိုက က်မ၏ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ဗိုက္ထဲမွသေႏၶသားမွာ ရင္ေခါင္းထက္တြင္ ၿငိမ္၍တက္ကပ္ေနျခင္းမဟုတ္။

ယခင္ရက္မ်ားက ကေလးအလႈပ္မ်ားၿပီး လည္ပင္းတြင္ ခ်က္ႀကိဳးရစ္ပတ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ကေလးမွာ လႈပ္မရ၍ ၿငိမ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

အကယ္၍ ခြဲစိတ္ရက္ ေနာက္က်ခ့ဲပါလွ်င္ သားေလး၏အသက္ကို စိုးရိမ္ရေပလိမ့္မည္။

ခြဲခန္းထဲကထြက္ျပန္ေတာ့ ထံုေဆးအရွိန္ရယ္ ကေလးေမြးၿပီးမွ မိခင္ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာအနားယူႏိုင္ရန္ အိပ္ေဆးထိုးေပးထားသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္  ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ခ့ဲပါသည္။ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္တာလည္းပါမည္။

ညေန၃နာရီခန္႔တြင္ ထံုေဆးအရွိန္စပ်ယ္ၿပီး ဗိုက္ခြဲထားေသာေနရာမွ အနည္းငယ္ စနာလာၿပီဟု ခံစားရသျဖင့္ တာဝန္က်ဆရာမအား အနာသက္သာေဆး ထိုးခိုင္းလိုက္ပါသည္။

ည ၉နာရီ အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ေနာက္ထပ္ အနာသက္သာေဆးတစ္လံုးႏွင့္ အိပ္ေဆးတစ္လံုး ထပ္ထိုးေပးသျဖင့္ နာက်င္မႈလံုးဝ မရွိသေလာက္နည္းပါးပါေၾကာင္း ဗိုက္ခြဲေမြးမည့္ မိခင္ေလာင္းမ်ားအတြက္    က်မက့ဲသို႔ စိုးရိမ္မႈမရွိေစရန္ႏွင့္ ေၾကာက္စိတ္ေလွ်ာ့နည္းေစရန္ ဗဟုသုတအေနျဖင့္ မယ္ဗိုက္ရဲ႕ခြဲစိတ္ခန္း အေတြ႔အႀကံဳကို မွ်ေဝလိုက္ရပါသည္။

(သားဖြားႏွင့္ မီးယပ္အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး OGဦးတင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ကေလးအထူးကုဆရာဝန္ႀကီး PROF ဦးေက်ာ္ဇင္ေဝႏွင့္တကြ     SSCေဆးရံုမွ  ဆရာမ မညိဳၾကည္၊  ဆရာ/ဆရာမမ်ားအားလံုးႏွင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း)